TSJECHOV

Anton Tsjechov

Anton Tsjechov, de man met pen en papier en met een dokterstas werd in 1860 geboren en stierf in 1904, nog maar 44 jaar oud. Toen hij 24 jaar was, was hij afgestudeerd als arts en begon zijn zelfstandige, werkzame leven, dat maar 20 jaar zou duren.

Hij schreef 500 korte en lange verhalen

                    10 eenakters voor toneel

                     7 avondvullende toneelstukken

                     4200 brieven

                     En hij was huisarts, districtsarts,

                     En hij had tbc.

En dat alles in maar 20 jaar.

Dat is in kort bestek zijn leven, maar om iets van het verhaal van zijn leven te kunnen zien, kijk ik hier en daar met het vergrootglas naar zijn leven.

Anton groeide op in een arm kruideniersgezin in Taganrog, een levendige handelsstad aan de Zwarte Zee. Hij gaat naar het gymnasium. Als hij 16 jaar is, gaat zijn vader failliet, verkoopt de winkel en het woonhuis en vertrekt met het gezin naar Moskou en laat Anton achter om het gymnasium af te maken bij de mensen die het woonhuis gekocht hadden. Een jongen die eigenlijk aan zij lot overgelaten is, maar sterk genoeg is om zichzelf te redden in de havenstad. Een jongen die alleen op z’n best is. Het zou nooit anders worden.

Met hoge cijfers bemachtigt hij een beurs voor de universiteit van Moskou en gaat medicijnen studeren. De grote, onbekende stad boeit hem bovenmate met al zijn reuring. Er is van alles te beleven en hij zoekt het allemaal op. Een student, die altijd onderweg is, overal mensen kent, die het leven ontdekt.

Door zijn contacten in de stad ziet hij een mogelijkheid om aan geld te komen: verhaaltjes schrijven voor humoristische blaadjes en sensatiekranten. Korte verhaaltjes over voorvallen in de stad. Niks literatuur, broodschrijven. Maar de verhaaltjes worden langer, de inhoud gaat de humor overstijgen en worden steeds meer gewaardeerd, zodat hij gevraagd wordt om in betere bladen te schrijven. Een student met een goede bijverdienste.

In 1884-hij is dan 24 jaar oud- slaagt hij voor het artsexamen en vestigt zich als huisarts in Moskou en blijft ook verhalen schrijven. Dan op een ochtend, tijdens het hoesten, kleurt zijn zakdoek rood. Hij weet het meteen: dit is tbc! Hij kan er mee leven, vindt hij.

Een jonge dokter met een drukke praktijk, die zelf tbc heeft en verhalen schrijft en altijd onderweg is. Hij houdt van de stad, cafe’s, de schouwburg, diner-dansant, gezelligheid, altijd onderweg. En vooral de toneelwereld boeit hem, die bohemienachtige wereld: dat was eigenlijk zijn wereld. En hij schrijft ineens een toneelstuk-Ivanov-en merkt  dat hij dat ook kan, dat hij bijna van nature aanvoelt hoe je een toneelstuk vormgeeft. Hij is 28 en zijn eerste toneelstuk  wordt al opgevoerd in Moskou- en daarna diner-dansant in de stad. Hij begint meteen aan een tweede: De meeuw. Het toneelstuk is een triomf voor hem, net als de andere beroemde stukken: De drie zusters en vooral De kersentuin. En hij schrijft ook nog verhalen, en hij is huisarts en hij heeft tbc.

Naarmate de jaren verstrijken, wordt de ziekte erger, gaat de ziekte hem beperken. Dat zie je niet op foto’s. Maar bedenk: achter de foto’s die je ziet, zit een man van 35 jaar met tbc, zit een doodzieke man te schrijven aan verhalen en toneelstukken van het allerhoogste niveau, die honderd jaar later nog over heel de wereld worden gelezen en opgevoerd. Een man die niet stilstaat bij zijn einde, maar gewoon doorgaat, doorgaat tot het einde: gerant-twee Bourgognes!

Dat einde kwam plotseling toen hij ging kuren in Badenweiler, zo ver van Rusland en ineens de slinger van zijn hartslag stilstond. Hij is 44 jaar oud geworden.